سرهنگ اصرار داشت کسی نفهمه بی سر و صدا برو بیارش!! رفتم دیدم بعله نگهبان واساده جلوی بخش ما، یادم اومد چند وقت پیش وقتی رسول رفته بود اون ورا کتابش رو بر داره نگهبان گزارش کرده بود، فرداش از بازرسی دنبالش بودن چوب توی آستین اش کنن، گفتم بییییییییی خیال بابا سرهنگ کیه؟ فردا خودش ما رو میفروشه میگه من نگفتم، برگشتم ماجرا رو صاف گذاشتم کف دست سرگروهبان، اونم به سرهنگ زنگ زد که نگهبان داره و نمیشه و اینها، خلاصه آخرش هم نشد در بریم و سرهنگ ما رو فرستاد ماموریت غیر ممکن!
بعدظهر جمعس و لباسا رو همه شستیم زورکی داریم روی بخاری خشک میکنیم، هی در میزنن یه سرباز میاد تو میگه سرهنگ عبدالهی با مهندس آدم کار داره گفته بیاد، هر بارم بلافاصه همه یکصدا میگن بگو نیست!
آخرش نتونستم از دست سرهنگ در برم و مجبور شدم برم سمت دفترش، تو راه با خودم غر غر میکنم که آخه مرتیکه جمعه شب کجا پا شدی اومدی پادگان؟ تا منو دیده دستش رو دراز کرده میگه سلام مهندس خوبی؟ این کامپیوتر ما چی شد؟ اون چیزی که میگفتی رو خریدم ها بیا ببین، مهندس یاور کجاس؟ :|
قضیه اینه که پنج شنبه ای حسابی گیر داده بود این کامپیوتر باید امروز درست بشه، منم گفتم فن CPU اش مشکل داره که چند روزی بپیچه به بازی و من مرخصی ام رو گرفته باشم در برم، حالا رفته یه فن حسابی بی کیفیت معلوم نیست از کدوم بنجول خونه ای پیدا کرده آورده من نصب کنم روش، خلاصه گفتم آره همینه پس خمیر سیلیکون کو؟ قیافه سرهنگ جوری شده بود که انگار تیم ملی والیبال به افغانستن باخته باشه گفت نگفتی به من که، تو کی گفتی خمیر سیلیکون؟! یادم اومد حسین جدیده گفته بود بزار من به سرهنگ میگم منو بفرسته شهر وسایلو بگیرم به این بهانه شهری هم گرفته باشم منم بهش گفتم خمیر سیلیکون بخر، حالا حسین جدیده هم کنار من و سرهنگ مثل بچه یتیم ها واساده داره نگاهم میکنه! یه نگاهی به حسین جدیده انداختم خواستم بگم به این گاگول گفتم ولی دلم نیومد 110 کیلو آدم رو ضایع کنم، گفتم اشکال نداره سرهنگ فکر کنم همینطورم بشه!